Als je jouw een-eiïg-tweeling verliest is dat traumatisch. Jij blijft leven. De ander gaat dood.

Je kende de ultieme verbinding.
Dit is de ‘bliss’ waar je later in je leven onbewust naar op zoek gaat.

En dan, dan gaat het om wat voor reden niet goed met de ander…..

“Het voelt soms of ik verstrikt zit in een web.” Hoe uit zich dat?
Ik voel een trigger om iets te doen en dan komen er gelijk twijfels. Ik voel een push én een pull. Om soms gek van te worden.

“We gaan zo weg”, roep ik naar mijn zoon en man. We staan op het punt te vertrekken. Ik trek mijn schoenen aan. Dat dat even anders zou gaan dan ik wilde kon ik toen niet vermoeden.

Ik ontwikkelde als een meester het verstoppen van mijn emoties voor anderen. Emoties als boosheid en tranen die gehuild hadden willen worden, kon ik niet anders dan onderdrukken.

Er is een klein jonge meisje Ditta dat zich aan hoop kan vastklampen. Ook is er de volwassene die observeert. Ik voel de wanhoop. Dat kleine meisje dat zoveel onmacht heeft ervaren. Dat zo in een teleurstelling kan schieten. Voor ik het weet ‘zak’ ik er in weg..