Lessen van een lichaam – Deel 2

Houvast & Verstrengeling

Vandaag is een andere dag dan gisteren. Het voelt zachter. Mijn rug speelt minder op, tot op nu.  Dat is fijn. Het is echter geen garantie voor de rest van de dag. Ik omarm deze huidige zachtheid.

Gisteren was ik in de natuur.  Praktisch: in de achtertuin. De natuur omvat zoveel wijsheid. De natuur voedt. Je mag weten dat die wijsheid ook in jou zit.

Ik herinnerde me een zin uit mijn training vanuit Mastering Alchemy. Een training in energetische tools en bewustwording van je eigen ruimte, patronen en keuzes, welke ik tussen 2014 tot 2019 volgde. Deze zin heeft me altijd veel gebracht: “Daar waar de vraag wordt gesteld is het antwoord beschikbaar”.

Zit je op de juiste golflengte van vraag en antwoord? Dan kan het antwoord binnenkomen. Als een pakketje email nullen en enen verstuurd naar jouw specifieke zielen-e-mailadres. Ben je afgeleid? Is er onrust? Dan zal dat niet lukken.

Ik was buiten en merkte de onrust in mij op. Toen ik deel 1 schreef werd me iets heel duidelijk. Hoe ik naar een soort van houvast zoek. Ik besefte heel duidelijk. Dat deze behoefte aan houvast een overlevingsmechanisme is geworden. Het geeft me het idee dat ik controle heb over wat er gebeurd.

Ik herken dit nu als een duidelijke illusie. Het is als een grote verdwaling. Die mij ver van mezelf afbracht. Toch was de ‘Als-Dan’-gedachte er weer. Ik heet het welkom. Wat moois is. Want het zijn nu de diepere nuances die in mijn bewustzijn kunnen komen.

Ik merk de behoefte aan houvast rondom het ‘managen’ van mijn pijn op: “Als ik nu elke ochtend eerst buiten sta in mijn tuin, dan zal ik meer rust in mijn lijf vinden.” Want zo was het gisteren. Dus is dat een optie voor altijd. Ik herken dat soort gedachten. Het gaat nu om wat anders. Niet een plan bedenken. Nee. Ik mag deze gedachte zien en ‘m dan weer laten gaan. Dit is jezelf bekwamen in iets waar jij eerder niet bewust van was.  Een reis van bewustwording die voor mij in een diepere laag is aangekomen nu. Wat ik me realiseer, keer op keer. Ook nu in deze diepere genuanceerde laag, is de behoefte aan houvast en hoe die een ‘Als ik ….  dan- krijg ik …. – hoop’ gedachte teweeg brengt.

Deze gedachte  is nu niet meer nodig. Het heeft me als kind wel veel geholpen.  Omdat het soms ook iets bracht. Mijn moeder was best vaak ziek. Als tienjarige bracht ik ontbijt op bed vanuit de gedachte: “Als ik dat dan doe, dan zal ze die dag wel ok zijn.” Het was zo’n gedachte die houvast gaf. De ene keer hielp dat. De andere keer niet. Ik kon haar gemoedsrust niet sturen. Wat ik toen niet wist.

Nu weet ik dat dit ook niet aan mij is. Als ik eerlijk ben is de ‘Als-Dan’- gedachte onderdeel van de dubbele bodem in die grote doos die ik verplaatste ( zoals ik in deze de vorige les over mijn rug aanstipte. Een zeer grote doos waar ik me aan vertilde. Wat een metafoor! Ik vertilde me een heel leven lang aan de zorg van vele anderen.

Ik weet dat elke ‘Als-Dan’-gedachte voorbij gaat aan de kern. Die wijsheid in mij. Wat er nu mag zijn of wat er nu uitnodigt om te laten gebeuren. Niet meer van buiten naar binnen. Nee van binnen naar buiten. Ik zie steeds meer wat niet door mij te beïnvloeden is. Wat niet aan mij is. Alleen heb ik dat niet door als ik in onrust zit. Dan is die ‘Als-Dan- een waarheid als een koe.

Gisteren was ik in mijn tuin. Ik voelde die onrust, en de pijn in mijn rug. Onrust en pijn die een trek naar buiten mijn kern brengt. Een trek naar gedachten over van alles en nog wat. Waaronder de gedachte om te stoppen en weer naar binnen te gaan.

Dankzij mijn trainingen over trauma in 2019 en 2020 weet ik dat je uit zelfbescherming jezelf uit je lichaam brengt. Of grotendeels. Soms blijf je alleen nog aanwezig in je hoofd. Dan neemt het grote denken het over. In zo’n moment ben je niet meer bij de wijsheid van je hart. Sommige mensen trekken zich helemaal terug of verliezen zich in gaming, shoppen, alcohol, een eetbehoefte. Om er maar een paar te noemen. Allemaal om dat wat niet fijn is, niet te hoeven voelen.

Ik observeerde mijn onrust en merkte dat mijn pijn het nog moeilijker maakte om bij mezelf te zijn. Toch voelde ik dat het mogelijk is. Ik ging liggen. En voor ik het wist stond ik weer op. Ik kreeg een glimlach en herkende dat de onrust me in beweging had gebracht. Opnieuw vergrootte ik mijn aandacht. ik ging weer liggen. Ik herinnerde de mogelijkheid om te vertragen. Een vorm van werken waar ik ook met mijn klanten meewerk.

Ik verleg mijn aandacht heel bewust naar mijn adem. Ik merk de stilte op na de ademhaling. Langzaam voel ik dat ik tot rust kom. Ik adem zo een paar keer met volle aandacht. Ik vergroot mijn energieveld naar mijn omgeving. Voorbij de horizon. Verbonden met de natuur. Ik verbeeld dat er een mooi helder wit licht in mijn kruin binnenstroomt. Even vindt mijn hoofd dat gek, want ik lig. Ja ook als je ligt kan dat. Mijn verbeelding geeft er ruimte aan. Het licht, dat laat ik door mijn lichaam stromen, via mijn voeten de aarde in.

Net als gisteren maak ik, staande in het midden van mijn tuin, contact met de bomen en struiken. Gisteren had ik met 4 bomen kunnen verbinden.  Het voelde als een kennismaking. Dat wilde ik vandaag weer doen, om de kennismaking te verdiepen. Ik ‘hoor’ alleen iets anders: “Ditta dat is wat gisteren fijn was en uitnodigde, nu is het weer anders. Een nieuw moment. Zie hier je patroon om in houvast hetzelfde te willen doen”. Ik glimlach en herken mijn overlevingspatroon om houvast in patronen en structuren te zoeken en ze dan om te zetten in regels.

Ik ga terug naar mijn adem. Ik voel mijn voeten, eerst mijn linker voet en dan mijn linker enkel, knie boven been en bekken links. Ik ga met mijn volle aandacht naar mijn rechter voet, rechter enkel, knie en bovenbeen tot in mijn bekken. Ik voel ze zwaarder worden. Ik voel een tinteling. Ik verbeeld de wortels die uit mijn voeten komen en voel dat mijn buik ontspant.  Het mooie van deze oefening is dat je op een andere frequentie terecht komt waar je wel de boodschappen van de natuur en je innerlijke zelf kunt ontvangen.

De eerste boom van gisteren raakt me aan. In mijn bewustzijn. Ik loop er naar toe en doe daar mijn ogen weer dicht. Ik begroet de boom als een nieuwe kennis van mij. De boom laat me zijn takken zien en de uitlopers die door deze takken heen verstrengeld zijn. Van een andere plant. Robert, mijn man, had deze een paar weken terug al doorgeknipt. Het zou de boom verstikken.

“Dit is wat voor jou nu ook essentieel is Ditta, ontdek waar je verstrengelingen hebt, die niet van jou zijn”

Ik ervaar een diepe ontroering met een touch van verdriet door mij heen stromen. Het mag er zijn. Ik besef dat mijn houvast in patronen er een van is.  Een verstrengeling met mezelf. Ik hoor mijzelf al voornemen om een structuur van deze ervaring te maken. Daar is hij weer, de behoefte aan een houvast. Ik lach erom. Het is mooi.

Al mijn afgelopen jaren van groeien in bewustzijn, groeien in mijn alerte aandacht op mijn binnenste maakt dat er ruimte is om ook dit patroon te zien en dit patroon te laten gaan. Hoe dan ook een proces met vallen en opstaan.

De reis in jezelf is niet altijd makkelijk, wel een moedige en verrijkende reis.

Liefs,

Ditta

p.s ik ben 100% ok. Ik deel deze reis ter inspiratie. Ter verdieping. Ook omdat we vaak pas de uitkomst delen en de mooie kant van het leven laten zien. Ik voel dat we meer alle kanten naar buiten mogen brengen. Vandaar dat ik dit deel.

p.s. de uitnodiging die IK ervaar is nu steeds weer in het hier en nu te komen en in dat hier en nu de wijsheid te ontvangen.

#krachtvanik #liefdevol #bewustzijn #natuur #energie #zelfreading #rugpijn #inzichten #persoonlijkeontwikkeling

Iedereen heeft moment dat je zoekt naar houvast. Dat je het even niet meer weet. Ook de wens om vol te leven. In aanwezigheid bij alles wat zich aan dient. Wil je eens van gedachten wisselen met iemand die dit zo diep van binnen kent? Voel je welkom:  plan een gratis moment met mij in.

Ditta

#krachtvanik
06-22779116