Dit kleine meisje staat eenzaam in haar ledikantje, verschrikt, verstart, niet wetende wat er gebeurd. Ze is nog net geen twee en de deur is dicht. Ze hoort geschreeuw van drie verschillende stemmen. Geschreeuw dat ze niet kan plaatsen.

Als je jouw een-eiïg-tweeling verliest is dat traumatisch. Jij blijft leven. De ander gaat dood.

Je kende de ultieme verbinding.
Dit is de ‘bliss’ waar je later in je leven onbewust naar op zoek gaat.

En dan, dan gaat het om wat voor reden niet goed met de ander…..

“Het voelt soms of ik verstrikt zit in een web.” Hoe uit zich dat?
Ik voel een trigger om iets te doen en dan komen er gelijk twijfels. Ik voel een push én een pull. Om soms gek van te worden.

“We gaan zo weg”, roep ik naar mijn zoon en man. We staan op het punt te vertrekken. Ik trek mijn schoenen aan. Dat dat even anders zou gaan dan ik wilde kon ik toen niet vermoeden.