Lessen van een lichaam – Deel 4
De tranen die nooit gehuild zijn
In ons leven maken we veel mee. Soms goed en leuk en fantastisch en vaak ook verdrietig, boos makend en deprimerend.
In mijn zoektocht naar het leven te begrijpen is er veel te leren over wat er rond de conceptie en je eerste levensjaren in de omgeving waarin je opgroeide, gebeurde. In de omgeving van je ouders of opvoeders.
Ik voel de noodzaak een disclaimer te plaatsen omdat de generatie die ons opvoedde deed wat het kon. Ook hun ouders, onze opa’s en oma’s deden weer wat zij konden en zo zijn er door de loop der tijd vele leegtes ontstaan tranen niet gehuild, boosheid niet uitgesproken omdat het niet anders kon. In de context van die tijd.
Leegtes die ieder juist iets kan brengen. In de hemelse levensfasen waar ik, in mijn aanstaande boek De Kracht van IK, over schrijf ontstaat er in de eerste levensfase van ieder een imprint die te zien zijn als een een initiatie in de thema’s van je leven. Zodat je in dit leven je lessen en vooral nieuwe kwaliteiten gaat ontwikkelen. Ieder heeft zijn eigen imprint.
Bij mij werden thema’s van onvoldoende liefdevolle zorg en aandacht zo geïntroduceerd. Hoe ging dat bij mij? Ik werd kort na mijn geboorte opzij gelegd omdat onverwachts er nog een tweede kindje zich aandiende.
Nu laat mijn rug mij pijnlijk ervaren dat ik naar mijzelf mag luisteren. Dat ik deze liefdevolle zorg en aandacht aan mezelf mag geven. Al geruime tijd weet ik dat ik van het geven van veel zorg en aandacht aan anderen nu vooral zorg en aandacht aan mijzelf in een verdere verdieping mag brengen. Ik mag niet meer sjoemelen zoals ik in het eerste blog over mijn rug al schreef. Deze rug wint mij tot alleen nog dit. Ik word met mijn neus op mijn feiten gedrukt.
De eerste levensfase heeft rondom dit thema in mij een leegte gecreëerd. Emoties die toen uitgeleefd hadden kunnen worden, kregen niet de ruimte of kregen niet de zorg en aandacht die het verdiende. Ik weet dat het een samenloop van onmacht van mijn ouders en op termijn mijn persoonlijke keuze om me groot te houden werd. Ik ontwikkelde als een meester het verstoppen vn mijn emoties voor anderen. Emoties als boosheid en tranen die gehuild hadden willen worden, kon ik niet anders dan onderdrukken.
Nu in deze fase van een pijnlijke rug worden deze oude emoties aangeraakt. Ze zijn vast gaan zitten in mijn rug en bekkengebied. Voor de kenners het eerste en tweede chakra spelen hierin een duidelijke rol. Dat het heiligbeen opspeelt is niet gek.
De tranen dienen zich aan. Ik merk dat ik soms moet huilen en soms niet. Ik herken het overlevingsmechanisme van ‘me groot houden’. Deze grijpt soms vast en ik herken dat overlevingspatroon meer en meer aan het afbrokkelen is.
Ik had met iemand die me dierbaar is afgesproken en die ochtend voel ik dat de emoties hoog zitten. Ik heb de neiging af te zeggen. Want ik wil niet teveel zijn. Want bij de geboorte was ik even teveel. Er was geen ruimte voor mij. Tot ik ineens doorheb dat dat mijn patroon was.
Ik zie me nog zowel in ons huis in ouderlijke huis in Tilburg als in Hilvarenbeek geruisloos naar de zolderkamer gaan om me terug te trekken en mijn eigen boontjes de doppen. Ik wilde niet teveel zijn voor mijn moeder. Mijn moeder die veel om handen had omdat ze ziek was. Zij was daarnaast soms radeloos t.a.v mijn grote broer. De zorg vanuit de scholen liet toen al te wensen over. Die tijd was er geen begrip voor waar hij tegen aanliep. Er was oog voor het gedrag en niet voor de mens achter het gedrag. Onmacht is het woord dat daarbij naar boven komt.
We mogen in deze tijd de ervaringen van vroeger zien in hoe het was, een ervaring geboren uit onmacht en onvermogen. Als het begin van je te leren levenslessen. De veroordelende manier van kijken mogen we loslaten. Compassie en begrip verdienen een plek. Traumaleer laat zien dat je lichaam veel vasthoudt en heel graag je helpt om het los te laten. Dat vraagt om liefdevolle zorg en aandacht. Nu van jezelf en eventueel van vrienden of behandelaars die dit door en door begrijpen en zelf hebben doorleeft.
Ik prijs me gelukkig dat ik al jaren zie dat emoties die ooit in het leven als bal onder water zijn geduwd met reden naar boven komen. Het is de natuur die je steeds een kans geeft. Je kunt deze’ bal aan emoties blijven wegduwen. Of hoe confronterend dat ook soms is, net als ik de emoties liefdevol de ruimte geven. Zorg en aandacht voor jezelf. Waar toen geen ruimte voor was, kun je wel jezelf geven. Alleen of samen met iemand die liefdevol bij je kan zijn.
Ben lief voor jezelf
Liefs
Ditta
Zijn er in jou ook tranen niet gehuild. Ken je het alles liever alleen willen doen als geen ander? Ik nodig je uit eens een (viruteel) kopje koffie te plannen. Samen brengt een dimensie die zoveel meer mogelijk maakt dan alleen. Voel je welkom: plan een gratis moment met mij in.
Ditta
#krachtvanik
06-22779116