Selecteer een pagina

Lessen van een lichaam – Deel 5

door 3 nov 22

Een donkere tunnel van wanhoop, pijn en ook diep vertrouwen

“We gaan zo weg”, roep ik naar mijn zoon en man. We staan op het punt naar Rotterdam te gaan voor een 1e gesprek. Er is weer een plekje voor hem op school En hij kan naar Digibende blijven gaan, wat voor hem heel belangrijk is.

Ik trek mijn schoenen aan. Dat dat even anders zou gaan dan ik wilde kon ik toen niet vermoeden. Na maanden tobben met mijn rug ging het wel ok en soms best een stuk beter. Deze wijze leraar, mijn rug, besloot anders. Geen autorit voor mij. Ik mocht de heren zelf op pad laten gaan. Het schoot er in. Mijn onderrug protesteerde als bij een paar tandraderen waar een hoop zand in gekomen was. Er was geen beweging meer in te krijgen.

Ik kon niks meer. Ja nog net op bed gaan liggen. Robert trok mijn schoenen uit en hij ging met zoonlief op pad. De pijn was ongeëvenaard. Op de schaal van 1 tot 10 zat ik op 20. Het enige wat mij restte was te rusten.

Ik voelde me wel rijk met de Cranio Sacraal therapeut waar ik net was begonnen voor behandeling. Ik had contact met haar. De wanhoop sprak in mijn stem door. Ik wist het even niet meer. “Is het nu wel goed om te bewegen of beter niet? Je hoort altijd dat je beter wel kunt blijven bewegen.”Zei ik vertwijfeld.  Ze was even stil. Stemde op mij af en zei: “Het is nu tijd voor volle overgave, Ditta”.

En die middag lukt het gek genoeg om midden in de heftigste pijn te zijn. Die volle overgave klikte ineens. Ik kon luisteren naar wat de rug me kwam vertellen. Het was een vervolg op onze 1e behandeling waar ik duidelijk in het diepe gesprongen was. De behandelaar raakte me aan bij het sacrum en allerlei emoties en herinneringen kwamen daarin vrij. Als een waterval kwamen deze tranen en herinneringen naar buiten. Oud zeer. Letterlijk en figuurlijk. Van mij persoonlijk.  Dit proces ging klaarblijkelijk vol door.

Een herinnering het lang moeten wegpuffen van persweeën van mijn 1e bevalling nu ruim 19 jaar geleden omdat er onvoldoende ontsluiting was. Letterlijk tegen de oerkracht in bewegen.

Een herinnering van mijn 2e bevalling van het meisje Venne* dat helaas overleden was en bij 20 weken en toen ter wereld kwam. Ik doorleefde het advies om ruggenprik te nemen. Wat ik opvolgde. Mijn lijf ging er echter van op slot. De kou die ik voelde op de verkoeverkamer nadat het meisje ter wereld was gekomen en ik net terug kwam van een curettage. Aan het einde zei de Cranio therapeut: “je bindweefsel is droog en als daar weer vloeistof inkomt, doet dat ook pijn.”

De dagen schreven voort. De pijn ging in golven op en neer. Ik kon weinig. Mijn dochter die healer is, hielp mij ook. Samen met een lieve vriendin waar ik afgelopen jaar al veel mooie diepe transcedente reizen mee had gemaakt. Het oud zeer is oud trauma. When the body says no is een boek dat dit  zo helder omschrijft. Trauma dat in het lijf in vast gaat zitten. Gaat een keer aan de rem trekken. Van mijn 1e module Cranio Sacraal weet ik nu hoe essentieel die fascia is Het is je bindweefsel dat als een soort van bibliotheek oud zeer opslaat.

Er werd ook helder dat het een van mijn oma’s een nare verkrachting had meegemaakt. Ervaring die door meegegeven wordt aan de volgende generatie. Ervaringen die allemaal het bekkengebied op slot laten gaan.

Er kwamen in de afgelopen weken nog meer oude zaken naar boven.  Soms bekend soms onbekend. Vooral uit het gezin waarin ik opgroeide waar mijn ouders uit onmacht niet met vele situaties om konden gaan. Mijn lieve ouders die ook door hun ouders niet het voorbeeld hebben ontvangen van iemand die liefdevol, in alle zachtheid er voor het kind is. De oorlog heeft daarin een grote rol gespeeld.

Het was pittig. En mooi tegelijkertijd. De Cranio Sacraal dame herinnerde me wat ik mijn klanten ook altijd aangaf. “Blijf er bij aanwezig. Er is en pijn en jij bent er zelf liefdevol bij. Voel ook de wanhoop. Die hoeft niet weg. Heet de wanhoop welkom. Anders blijf je essentieel zaken wegdrukken. Onderzoek of gedachten en gevoelens die je binnenkrijgt van jou zijn. Veel emoties en ook gedachten die naar boven komen kunnen zomaar van je moeder of je vader zijn. Of zelfs een collectieve gewaarwording.” Ik kon dankzij dit gesprek het vertrouwen voelen dat het goed komt.

In al deze weken in deze herfstige oktober maand is me de parallel met de natuur niet ontgaan. Het loslaten van wat oud is. Toen was ik klein en er was een verschil met vroeger. Het vertrouwen dat ik als volwassene kan hebben in dit proces. Niets is voor niets. Je bent daar bent waar je moet zijn.  Net als eb en vloed alles gaat ook weer voorbij, mits je het proces de ruimte geeft. Al sinds mijn rug de eerste keer in juni protesteerde bij de symbolische grote doos (zie het eerste blog) ervaar ik gelukkig een bodem van vertrouwen.

Inmiddels is er een maand verstrekken na het aantrekken van de onschuldige schoenen op 3 oktober. Ik kan beetje bij beetje weer wat meer. Lopen lukt, met kleine afstanden. De uitstraling naar mijn been geeft de snelheid aan. Zitten gaat weer, mits ik niet te lang zit. Iets in het huishouden kunnen oppakken is dan ook weer fijn.

Mijn bewuste aandacht en zorg voor mijzelf is gegroeid. Ik herken steeds sneller en gemakkelijker oude overlevingspatronen. Mechanismen die ik heb leren inzetten omdat het niet anders kon.

Een grote les met vele afzonderlijke facetten werd me deze periode duidelijk. Dat ik als overleving in de basis voor harmonie wil zorgen. Ik gun ieder een mooi en fijn leven. Omdat ik daar zelf zo naar verlangde en dat er vaak niet was. Ik nam onbewust de zorg van anderen op me. In de illusie dat het dan wel goed zou gaan.

Nu leer ik bij herhaling dat ik het iet voor de ander kan doen. Ieder is een zelf organiserende wezen met innerlijke wijsheid en een eigen tempo. Er is een bron van wijsheid van het lichaam. Er is voor ieder de mogelijkheid om te groeien naar die persoon die de ander kan en wil zijn. Dat is ieders eigen pad. Een pad waar op ik kan meelopen áls de ander die innerlijke beweging maakt én dat meelopen ook wilt. 

Een essentieel facet is eerst te zorgen voor mezelf. Om telkens in te voelen en onderscheiden wat van mij is en wat van de ander is. Om mijn levensspark daarin te volgen. Lessen die ik in mijn praktijk al volop leefde. Nu werd het tijd dat ook in de privésfeer 100% te leven.

De donkere tunnel leek een van wanhoop en dat er geen einde zou zijn. Dit is een gedachte van het kleine meisje van toen.  Dat er geen einde aan zou komen. Zij kon dat niet overzien. Ook omdat het tevens de gedachten van mijn beide ouders waar zij vastliepen in hun leven.

De tunnel blijkt voor mij een tunnel van wedergeboorte. Van nieuwe energie die ik mag ontvangen. Schitterende energie van Licht en liefde. Het is er voor mij en jou.

Liefs

Ditta

Zijn er in jou ook tranen niet gehuild. Ken je het alles liever alleen willen doen als geen ander? Ik nodig je uit eens een (viruteel) kopje koffie te plannen. Samen brengt een dimensie die zoveel meer mogelijk maakt dan alleen. Voel je welkom:  plan een gratis moment met mij in.

Ditta

#krachtvanik
06-22779116

“Onze emoties zijn net als eb en vloed. Het is een komen en gaan”- Ditta van Vark-Beun