“We zouden dit toch samen doen?”
“We zouden dit toch samen doen?”
De pracht, de pijn en de onmacht van het trauma van de alleengeboren tweeling
“We zouden toch samen gaan!?” Is een zinnetje dat zoveel meer betekent dan slechts 5 woorden.
Als je een een-eiïg-tweeling verliest terwijl je bij je moeder in de buik zit, is dat traumatisch. Jij blijft leven. De ander gaat dood.
Daartussen zit als eerste de pracht van de ultieme verbinding.
Je bent samen, je voelt je één.
Dit is de ‘bliss’ waar je later in je leven onbewust naar op zoek gaat.
Dan gaat het om wat voor reden niet goed met de ander.
Omdat je één bent, voel je dat.
Tot in het diepst van elke vezel.
Je weet niet wat van jou is en wat van de ander.
Als de ander dan gaat, terug naar de bron, blijf je achter.
Verscheurd in een diep donker zijn.
Verlaten en alleen.
Misschien zelfs voel jij je verraden.
Omdat je dit toch samen zou doen?
Die leegte lijkt ondraaglijk. Die is ook onmogelijk voor zo’n foetus.
De foetus die zich om die pijn niet te voelen afsluit.
De foetus dissocieert van wat er is.
Het kind mens dat een gat ervaart
Het kind dat de de disharmonie voelt ontstaat
Het kind wil dat oplossen.
Als een geraakt mens met aandacht.
Als een geraakt mens met zorg.
Als een geraakt mens voorbij zichzelf
Voor vele anderen die ongemak ervaren.
Want je wilt niet dat iemand ervaart wat jij hebt ervaren.
Je wilt die ander dergelijke pijn en verdriet besparen.
Die compensatie, die invulling, is onmogelijk.
Want ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen pijn.
Wat wel kan is liefdevol aanwezig zijn.
Naast de ander zitten.
De ander laten merken dat je hem of haar vertrouwt op dat ze het zelf kunnen.
Dat pad wil je ieder laten ontdekken.
Je hoeft het niet over te nemen.
Niet te compenseren.
Niet te pleasen.
Niet jezelf weer vergeten.
Ook nu voel ik soms het ongemak van een ander.
Ook nu zie ik ergens een ‘gat’ ontstaan
Ook nu ervaar ik de disharmonie.
En soms vertrekt die ander.
Een ander die een keuze maakt om niet samen met mij wat te doen.
Het raakt aan die diepe verscheuring in mij.
Van toen.
Het roept in mij op dat ik graag juist wat voor die ander wil doen.
En het is niet aan mij.
Ik besef wat triggert, wat oud is en omarm de rauwe realiteit.
Wat wel aan mij is om die pijn van mijzelf te zien en liefde in mijzelf en om mij heen te laten stromen.
Liefdevol de volwassen Ditta haar werk laten doen, door de kleine geraakte Ditta te omarmen.
Want ja: “We zouden het toch samen doen?”
Jij als klein meisje en ik als volwassen versie van deze Ditta.
Hug,
Ditta
Wil jij ook bijdragen aan deze nieuwe aarde? En is er een proces in je gaande waar je even de draad kwijt bent? Ik nodig je uit eens een (viruteel) kopje koffie te plannen. Samen brengt een dimensie die zoveel meer mogelijk maakt dan alleen. Voel je welkom: plan een gratis moment met mij in.
Ditta
#krachtvanik
06-22779116