Al maanden hikte ik tegen iets aan.
Diep in mijn hart kreeg ik de boodschap ‘afscheid nemen’.
Waarvan? Dat wist ik wel, ik wist nog niet hoe.

Afscheid nemen is iets wat ik moeilijk kan.
Ik ben meestal niet degene die een vriendschap laat gaan.
Ik snap ook waar dat vandaan komt.
O.a. verloor ik vroeg in mijn leven veel dierbare mensen om mij heen.

Het overlijden en vertrek van mensen weeft als een rode draad door mijn leven heen.
Nu voelde ik dat ik een beweging had te maken.
Ik had afscheid te nemen.
Maanden had ik het laten gaan.
Ik was zelfs uit een paar appgroepen gegaan.
Dat al was spannend.
Want zou het ze opvallen?
Wie weet dat dat de manier is, dacht ik.

Maanden bleef het in mijn gedachten terugkomen.
Het voelde niet passend het zo te laten gaan.
Ik voelde dat ik echt contact mocht opnemen.
Maar hoe dan?
Hoe zal ze reageren?
Is dit wel wat ik moet doen?
De vragen lieten me in cirkeltjes rondlopen.

De afscheidsbrief die ik in gedachten al paar keer had geschreven mocht ik telefonisch uitspreken.
Niet cold chicken de vriendschap laten gaan, niet een brief sturen, nee echt contact. Echt bellen.

Vanmiddag heb ik gebeld.
Met deze bewuste vriendin.
Wat ik al tien keer in mijn hoofd had uitgewerkt kon ik nu uitspreken.
Ongeacht haar reactie, voelde dat ik dit moest doen.
Onder andere vertelde ik dat ik merkte dat ik op een andere plek ben dan 10 jaar terug.
Sterker nog dan 2 jaar terug.
Dat we op een ander pad staan.
En dat dat ok is.

Ik ben meer en meer het spirituele pad opgegaan.
Zij loopt een andere route dan ik.
Ik kon uitspreken én voelen dat dat helemaal ok is.
Er is geen goed en er is geen fout.
We hebben gewoonweg de afgelopen jaren geen momenten gevoeld om contact op te nemen.
Ondertussen ging ons leven wel door.

Ik kon mijn dankbaarheid uitspreken.
Ik ben zo dankbaar, want zij heeft me leren leven.
Door de ziekte van mijn moeder was ik zo vroeg al voor haar aan het zorgen. Ik vergat mezelf. Ik cijferde mezelf weg. Tot ik in Eindhoven op kamers ging en haar leerde kennen tijdens mijn studententijd bij het studentenzangkoor.

Ze leerde me leven!
Ik ging uit.
Ik haalde nachten door.
We hadden lol.
We kwamen bij een andere groep.
We zijn gaan zeilen.
Gaan borrelen.
We zongen jarenlang als we samen waren regelmatig uit volle borst de muziek die we hadden leren zingen in onze koortijd.

Een andere vriendin uit de borrelclub introduceerde ons, preuts als we waren, op een sluwe wijze bij de sauna.
Ze vertelde ieder dat de ander zou gaan.
Daarom moest ik ook gaan. Dat werkte.

De afgelopen jaren gingen we elk jaar een weekend met die groep naar de sauna. En sinds 2 jaar, sinds 2 jaar, ná ons laatste saunaweekend is het verwatert. Ik kon in 2019 een sauna weekend niet mee. Omdat ik naar het Alleengeboren Tweeling congres wilde. Ik voelde dat dat pad mij trok. Voor het eerst ging ik niet mee.

Sinds een paar maanden denk ik veel aan haar.
Ik heb me afgevraagd of het ergens is misgegaan.
Vorige jaar hebben nog wel een keer gebeld.
Het was als vanouds én toch was het anders.
Ze sprak daar haar verbazing over uit.
Hoe het toch fijn was elkaar weer te spreken.

Daarna, daarna verwaterde het contact weer.
Daarna zagen we elkaar wel eens op facebook.
Dat was het.
Er kwam geen contact meer.
Niet van mij niet van haar.

Dat knaagde aan me.
Ik vond dat ik afscheid moest nemen.
Het zo maar op zijn beloop laten, dat werkte niet voor mij.
Ik wist alleen niet hoe.
Ik vond het ook stom van mezelf.
Want ik had ooit uitgesproken dat dit we het bij elkaar moesten houden.
En dat bleek niet meer zo te zijn.
Dat was een oneigenlijke overeenkomst die ik met mezelf had gesloten die ik toch niet kan waarmaken.

Vandaag trok ik de stoute schoenen aan.
In mijn hoofd en op papier had ik al lang uitgewerkt wat ik wilde zeggen.
Nu ging het ik het doen.
Nu ben ik blij dat ik haar heb gebeld.
Nu schrijf ik dit In tranen.

Ze zei: vriendschappen bloeden vaak dood. Een relatie beëindig je.

Het is als iemand die naar het buitenland verhuisd.
Daar neem je ook afscheid van.
“Dit is misschien wel het compliment”. Zei ze.
Dat we deze vriendschap als relatie mogen zien en nu gaan beëindigen.
Want dat is wat het was. Een heuse relatie.

Ze was er altijd voor mij in die tijd dat ik weer leerde leven.
Ze was er toen mijn ouders overleden.
We hebben veel lief en leed meegemaakt met elkaar.
Dat verdient meer dan het dood te laten bloeden.
Ze vertelde me dat ze het goed vond dat ik nu belde.
Dat deed me goed.

En hoe eindig je dan?
Ook dat gaat zoals het gaat.
We huilden samen.
Ik omdat ik iets niet meer zal hebben zoals het was.
De tijd is nu anders.
Van al dat lief en leed dat we deelden neem ik afscheid.
Van haar en alle het moois wat we hebben meegemaakt.

“En” zei ik “mocht je over een week, een maand, een jaar elkaar weer tegenkomen, of ineens toch de behoefte voelen om eens contact op te nemen. Dan kan dat. Want” zo vervolgde ik “Niks is vanzelfsprekend. Alles loopt zoals het loopt. En dat is helemaal ok. Ik hou van je en ik bedank je voor onze mooie tijd samen. En het ga je goed.”

Want dat is wat ik diep van binnen voel. Dat heb ik durven uitspreken.Dat doet recht aan wat we samen hebben gehad.
Een dierbare vriendschap.
We zitten ieder nu op een ander pad en dat is ok.