“I wish I could but I don’t want to”

Iemand vroeg mij of ik iets wilde doen.
Mijn lijf zei meteen nee. Ik proceste dat even. De nee was duidelijk.
Het voelde niet goed. Niet passend.

Dat iets kan, wil niet zeggen dat het ook moet.

Vroeger zat ik zo in elkaar. Altijd dienstbaar. Altijd mezelf wegcijferend. Alles wat kan, dat deed ik vaak ook.

Tot ik besefte dat – nee – een volledige zin is.

En dan komen de verhalen in mijn hoofd.
Gelukkig weet ik dat het verhalen zijn. Ik weet dat het ergens een overlevingsmechanisme was om aardig gevonden te worden. Het gaf me bestaansrecht.

Nu met dit gevoel komt er een keuze moment.
Nu wil ik net als Phoebe van Friends ‘so matter of factly. nee kunnen zeggen. Dat lukt nu heel vaak. Voelt dat altijd makkelijk? Nee niet altijd.