Dit is een vraag die me heel veel brengt. Ik ben iemand die altijd op ‘aan’ staat, als ik niet uitkijk. Mensen die me al langer en van vroeger kennen die zagen dat ik veel voor elkaar kreeg. Altijd bezig was.

Ik zeg natuurlijk ja tegen het leven.
Ik zei ja tegen heel veel dingen.

Dat ja zeggen heeft me veel gebracht.
Tot het me niet meer verder bracht.

Nu in de afgelopen jaren (en ik zie dat dat al in 2012 begon) kreeg ik fysieke reacties.
Daar waar ik ja zei, voelde ik me in drijfzand wegzakken.
Kreeg ik niets meer voor elkaar.
Ging ik in een worsteling met mezelf.
Want ik wilde iets doen.
Vaak voor een ander.
Maar het lukte dan niet zo goed meer.
Mijn wilskracht bracht me ver.
En het is nu de levenskracht die de ruimte wil innemen.

Afgelopen jaren heb ik een symptomen gekregen waar de reumatoloog uiteindelijk het label fibromyalgie op hing.
Dat heb ik gehoord.
Dat heb ik gevoeld.
Dat heb ik herkend.
Het is ongrijpbaar
Het is niet te geloven dat je dat de rest van je leven hebt
Daar wilde ik niet in mee.

Ik zie elk lichamelijke sensatie als signalen van het lijf.
Ik zie het als richtingaanwijzers of als stopbord.
Als stopbord van een weg waar je niet meer in hebt te gaan.

Terug naar de eerste zin.
Nodigt het nog uit?
Een mooie vraag, met vaak een lastig antwoord.

Want ik wist vaak niet meer wat IK nou wil.
Want ik doe graag zoveel voor de ander.
Want die ja kwam al zo makkelijk voor ik er erg in had.

Tot ik het ging herkennen.
Tot ik ging zien dat die ja kwam omdat iemand anders een beroep op mij deed.
Tot ik ging zien dat dat een overleving is geweest.
Tot ik ging zien dat thuis ja zeggen heel functioneel bleek.

Het zorgde voor die aai over mijn bol.
Het bracht een stuk waardering.
Het maakte dat ik veilig was en niet op mijn kop kreeg

Het druk bezig zijn blijkt ook een overleving te zijn.
een overleving van niet willen zien wat er echt is
een overleving om dan maar niet te voelen.
een overleving van niet een ander tot last willen zijn.

Nu stel ik de vraag aan mezelf of iets uitnodigt.
Dat vraagt dat ik eerst ruimte laat om niet meteen ja te zeggen.
Dat vraagt erom dat ik mezelf die vraag kán stellen.

Ik stel me die vraag, of het uitnodigt.
Ik heb niet altijd gelijk antwoord.
Dat is ok, want het is onbekend terrein, te weten wat IK nu echt wil.

Ik geef mezelf de ruimte dat het antwoord zal komen.
Het zijn vaak antwoorden die haaks staan op wat ik automatisch deed.
Dan mag ik eerlijk luisteren, vaak is er een innerlijk weten.
Hoe ongemakkelijk dat soms ook is.

Het betekent vaak dat ik nee te zeggen heb.
Een nee tegen de ander.
Waar ik vroeger haast nooit nee tegen durfde te zeggen.
Dat ongemakkelijke heb ik onder ogen te zien.

Want anders verloochen ik mezelf.
Want ik weet nu dat waar het niet meer uitnodigt
Want ik weet nu dat waar ik trouw ben aan dat antwoord
dat er rust en ruimte ontstaat.
En dan…. dan merk ik dat mijn lijf de rem weer eraf haalt.

Want wat nodigt uit?
Het nodigt uit het leven voluit te leven
Het nodigt uit te zijn met alle aspecten van wie ik ben
Het nodigt uit mezelf niet meer te verloochenen
Het nodigt uit nog meer te ontdekken over mezelf.
Het nodigt uit dat te delen met mensen die ook dat pad bewandelen
Het nodigt gek genoeg uit het ongemakkelijke onder ogen te zien.

Want onder dat ongemakkelijke, daaronder, zit ik.
Onder jouw ongemakkelijke gevoel, daaronder zit jij.
Aspecten die er niet konden zijn en die nu weer alle ruimte willen innemen.

Schitterende groet

Ditta

#krachtvanik #hetlevenismooi #schitteringrootsheid #professionals #zelfliefde #zielsmissie