Al even voel ik de neiging deze post te schrijven.
Ik was zelfs al meerdere malen er aan begonnen. Toch vonden de woorden mij niet.

Misschien omdat het ongewisse zich moeilijk onder woorden laat brengen?

Misschien omdat er een stuk schaamte was, voor deze ongewisse plek?
Want wie ben ik in een veld van het ongewisse
Wie wil ik zijn en kan ik het veld van het ongewisse zijn?

Misschien kon ik niet schrijven omdat ik eerst deze tijd achter de rug wilde hebben omdat ik dan terugblikkend kan delen wat dit pad me heeft gebracht.

Misschien was het wel omdat ik liever weg wilde duiken in plaats van eerlijk te kijken naar wat er is.
Tegelijkertijd wat is dat “het ongewisse”?

Hoe dan ook al het bovenstaande wisselde zich af en heb ik onder ogen gezien.
En het popt soms weer naar boven. En dan ben ik met wat er is.
Er waren geen worden die vanuit wilskracht geschreven konden worden.
Tot, zoals vele van mijn teksten inmiddels herkennen, ik ineens de woorden voel komen en dat is wat je nu leest.

Want hoe vertel ik over (mijn) trauma’s,
Hoe maak ik mensen mijn pad bewust , een pad met een soort afremmen wat zich soms uit in fibromyalgie achtig sensaties uit. Wat nu al een tijd zo goed als afwezig is en soms ineens mij weer aanraakt?

Hoe vertel ik over de stilte
de leegte
en soms die diepe duik in mezelf.
De confronterende spiegels,
patronen
en oude overlevingstactieken, die ik steeds meer herken en omarm

Ik heb het leren omarmen omdat in dit alles al het moois dat IK geweest ben besloten ligt.
Dat moois dat in ieder ligt te wachten om ook weer opnieuw gezien en bevrijd te worden.

Hoe deel ik iets wat ik zelf op momenten niet kan vatten?
En hoe voorkom ik dat niemand me meer begrijpt.
Dan besef ik de rol van de ratio.

Mijn ratio wil alles kunnen verklaren.
Een handig talent wat in zich zelf vaak, zo kun je ontdekken een overlevingsstrategie blijkt te zijn.

Mijn ratio wil het weten, terwijl je mag beseffen dat het dan juist al het moois verbloemt.

Mijn ratio wil zich met iets kunnen identificeren.
Wil iemand zijn, dat is wat de maatschappij van ieder vraagt en wat je van jezelf en anderen van je verwacht. Terwijl ik me voor zoveel onderwerpen interesseer en niet in een hokje of onder een label te vatten ben.

Mijn ratio oordeelt, ik ben dan soms voor die ander en zelfs vaker dan ik wilde voor mezelf teveel.

En dan ineens voelt het als niets.
Beweeg ik tussen hoofd en hart.
Als eb en vloed .

Mijn ratio…. is er
Mijn hart… is er
Het is als het leven als de leminiscaat

Het ongewisse is dan als het niet weten.
Als een baby die nog weinig kan, en die zich daar niet druk over maakt.

Het ongewisse, wist uit wat ooit is geweest en bevrijdt wat er niet meer kon zijn

Het ongewisse lijkt op de rups in de cocon.
Die kan niet verder kijken dan dat
Die weet ook niet meer dan dit moment.

Een verandering van tijdperk. Waar we nu door heen gaan.
Het brengt veel momenten waarin het ongewisse zich laat gelden.

Mij rest te zijn in het moment.
Daarin is alles helder.
Los van ego en identiteit.
Vol van emoties van allerlei aard.
Vol voelen.
Vol ademen.
Vol genieten.
Vol huilen en lachen.
Vol angst, boosheid en frustratie

Vol
Vol van wat er al lang is.
Wat de ratio nooit heeft kunnen bevroeden.

Dat besef, is het leven en het ongewisse waard.

Hug

Ditta